Tutaj
właśnie chciałabym jechać na przyszłoroczne wakacje (mogą to też być wakacje za 80 lat, ale chciałabym tam
kiedyś pojechać).
Kto zgadnie gdzie test
tutaj?

Pan
Boski nawet nie protestuje. Wiadomo, że i tak nic z tego nie wyjdzie, bo trochę drogo:)))). Ale
bardzo go lubię za to, że pozwala mi bujac w obłokach. Przynajmniej w sprawach
potencjanych podróży 🙂

P.S.
On
się w tym tygodniu przeprowadza na Nową Zelandię, a ja nie mam nic przeciwko.
Może dlatego taki milusi 🙂

Wczoraj wieczorem
malowałam wachlarz. Jeszcze nie zupełnie skończony, ale wygląda na to, że
będzie dosyć ładny. No i stała się „tragedia”. Roztrzęsły mi się ręce (no tak, to ten
Parkinson) i buteleczka z lakierem wypadła mi z łapek i przetrurała się po ślicznej,
białej bluzce i po sympatycznych spodniach koloru khaki. No bajer. Nie
wspomniałam, ze malowałam granatowym lakierem. Nie wiem, czy Mama albo Siostra
wymyślą jakieś cudo, żeby wyczyścić białą płócienna bluzkę, ale spodnie to bym
bardzo chciała. Są takie proste, wygodne i chodzę w nich codziennie. Oczywiście
próbowałam utopić dotyczne w rozpuszczalniku, ale kolor tylko się rozmazał. Nawet
się z siebie uśmiałam. Debil po prostu. Idiotka.
Takie cuda zdarzają się tylko ufoludkom albo mnie. Dobrze, że choć bluzka ma już
z 5 lat, to nie ma takiej tragedii. Tragedią jest tylko moje roztrzepanie
tudzież roztrzęsienie. Śmiech na sali:) Do doktora z nia!

ci moi znajomi
andaluzyjscy, nie wiem jak reszta, ze „sen to mała śmierć”. Jeśli tak jest, to
już się cieszę na ten piękny dzień za jakieś 50-60 lat (nasza rodzina żyje
stosunkowo długo).
W moich snach zawsze
wszystko jest fajne i logiczne. Latam. Rozmawiam z Dziadkami. Podróżuje w
przedziwny sposób. Wiem wszystko co potrzebuję wiedzieć. Świetna sprawa tak
spać i spać. Ale na wszelki wypadek pożyje jeszcze trochę, bo kto wie… może się
mylą? a bez „małej śmierci” też bywa zupełnie sympatycznie.

Ludzie! Całe
miasto na ulicy! Się dzieje! Fajerwerki, krzyki, wszystkie auta z wywieszonymi
flagami! Krzyki, tłumy ludzi! Telewizja nie mówi o niczym innym. Wygraliśmy!!!!
Nadlatują!!!!
Już za
chwileczkę, już za momencik! Jaaaaaddddąąąąąą!

SEVILLA ESPERA A SUS CHAMPEONES! (czekamy!!!!)

Nie da się nie
żyć sportem w tym szalonym mieście. Zwłaszcza jak się mieszka jakieś 800 metrów
od TEGO stadionu. A ja jestem TU i TERAZ!
I jak to nie lubić Hiszpanii??

Odpoczelam troszke ostatnio. Dwa wieczory spedzilam z byla dziewczyna dawnego partnera z pracy (coz za komplikacja;) i jej kolezanka. Mowilysmy po angielsku (ta kolezanka nie zna hiszpanskiego), wiec wszystko bylo takie domowe i naturalne. Czulam sie jakbym znala je od zawsze.

Teraz rozmawialam z bylym szefem (tez szalenstwo, o tej godzinie) i rowniez bylo przyjemnie.

Tylko jutro musze wstac. A jutro najgorszy dzien tygodnia… wroce ze szkoly o 17:30 a potem praca do 22:00. Brrr, nie chce mi sie myslec o wstawaniu.
Lepiej pomysle o zasypianiu.
Aaa aaa byly sobie kotki dwa…

P.S.
Jestem samotny kotek, ale mieszka ze mna moj 20 letni Mis:) Dobranoc!

Pewnie wszystko
biorę zbyt na poważnie, bo oczywiście wydaje mi się, że nie mam szansy zdarzyć.
W ciągu 2 miesięcy czeka mnie napisanie 1 ogromnej pracy, którą już zaczęłam
ale nie do końca wiem o czym pisać, jakieś drobne „pracki” z przedmiotów
różnych, HISZPAŃSKI, który powinien być najłatwiejszy a jest najgorszy, bo pani
jest lekko pomylona, 1 wyjazd w bardzo nieodpowiednim terminie i drobnostka 5
egzaminów z przedmiotów bardzo różnorodnych. Do tego codziennie praca,
teoretycznie 3,5h, ale praktycznie nie mam szans się wyrobić jeśli będę
przestrzegać tej normy. A do tego jeszcze myślę, co czasem mam wrażenie jest
wadą, przynajmniej w oczach Carlijn. Nauka hiszpańskiego w lesie, bo nadal
nieomal zero konwersacji. Taa no coś tam mówię, ale żadne cuda, inni (słyszę)
nauczyli się więcej, może dlatego, że umieją odmawiać i podchodzą do „pracek“
mniej poważnie. No i że mieszkają z kimś kto pojawia się w domu. Ja nie.

Suma sumarum,
znowu nie wiem, czy wykorzystałam(uje na razie) mój czas za granicą w
odpowiedni sposób. Wiem, NIE, ale nie mam czasu tego zmienić.
Cieszę się, że
dzisiaj jest w Czechach święto i nie muszę choć dla nich pracować.

To tyle w sprawie
ja i dużo wolnego czasu:)

Zastanawiałam się ile razy w życiu zdarzyło mi się
świadomie zatrzasnąć za jakimś człowiekiem drzwi? Powiedzieć: „koniec, tego już
nie chce widzieć nigdy w życiu, palę mosty. Finito.” Chyba nigdy. Za mną drzwi
zatrzasnęły się co najmniej 2 razy. Dwa razy zrobiły to osoby na których mi
zależało. I których mi brakuje i nie do końca rozumiem dlaczego dostałam w
pychol. W wypadku V. bardziej, ja nie byłam w niej zakochana i nic nie mogę na
to poradzić, ale mogłam widzieć to wcześniej. W drugim mam wrażenie, że
dostałam rykoszetem. Choć może to jest właśnie mój problem, że nie potrafię
zrozumieć błędu.

Moja Siostra mówi, że jesteśmy takim dziwnym pokoleniem, egocentryków.
I że mówimy sobie za dużo i zbyt otwarcie, wydaje nam się, że mamy prawo do
własnych opinii w każdej sprawie. Że mamy za dużo czasu na myślenie. Chcemy
mówić, ale nie mamy ochoty słuchać. Ona to mówi o mnie oczywiście, ale i o całokształcie
moich znajomych.

Pewnie ma rację. Ale nie wiem skąd nam się to wzięło?

Piszę właśnie taki publiczny rachunek sumienia, co? Czyli
dokładnie to o czym mówi moja Siostra: „wydaje mi się, że mam prawo mówić
prawdę, w tym prawdę o sobie”. O sobie to jeszcze mniejszy grzech, bo prowadzi
tylko do ewentualnego potępienia ze strony znajomych, którzy czasem, czego też nie powinnam
pisać, nie przyznają się sami przed sobą do swoich mniejszych czy większych
grzeszków.

Innych oceniać nie mam prawa. Uczę się w każdym razie. Nawet
jeśli ich motywacje są dla mnie oczywiste a czyny powszechnie znane.

Ciekawa jestem jakie piekło bym rozpętała burząc tę
świętą zasadę? Mówiąc, nawet tylko pytana: ten zdradza lub prawie zdradza tamtą, ta jest zazdrosna o
wszystko, tanten nie jest tak idealny jak ona twierdzi, owy/a pije. Zazdroszczę
wszystkim, którzy z czystym sumieniem potrafią powiedzieć „naprawdę nie wnikam
w sprawy innych ludzi, mogę stwierdzić, że nie widzę co
się dzieje w innych rodzinach i że mnie to nie interesuje”. Ja widzę, niestety. Każdego
dnia staram się uczyć jak widzieć a nie dostrzegać, nie rozumieć, nie słyszeć fałszu
w „oficjalnych wersjach” wydarzeń. Bo MOŻE nie rozumiem sytuacji, nie znam wszystkich uwarunkowań. A przede wszystkim moje zdanie nie ma znaczenia. Siostra ma rację, za dużo myślę. Tyle, że muszę myśleć, żeby przez nieuwagę,
bezmyślność, znowu nie usłyszeć trzasku drzwi, które chciałabym widzieć
otwarte. Bo wydawało mi się, że mogę powiedzieć coś w co święcie wierze i
oczekiwać co najwyżej trudnej dyskucji, nie trzasku, WYDAWAŁO.

…siedmioma górami, za siedmioma lasami. Choć to taka trochę
staromodna bajka, teraz mieszka się dalej. Tych lasów a gór mam na północ od
siebie dużo, dużo więcej…. A za nimi wszystkimi, żyją ludzie na których mi zależy. Wczoraj
wieczorem się mi za nimi tęskniło, na szczęście był Pan Boski i Księżniczka i
jedna Rybka niewysuszona. Rano Bedrunka.

Jak ma się wokół dużo znajomych i rodzinę trudno
zrozumieć banitę. Nawet jeśli sam wybrał swój los (każdy sam wybiera). Jeśli
masz kogoś, kto mieszka daleko, nawet jeśli nawet nie pipnie, że jest mu źle, napisz
do niego, proszę, mailik albo smsa,zadzwoń albo coś, z doświadczenia wiem, że
będzie to dla tej osoby mieć ogromne znaczenie!

Dla mnie (już) wczoraj miało bardzo duże:) Dzięki!

pisałam, ze suknia była spora…