Ostatnie dni w Pradze, ostatnie dni – w miare we funkcji- w pracy. Przekazuje obowiazki.
Chlopiec jest mily, bardzo inteligentny i straszny misio misio. Te moje piranie stopniowo zjedza go zywcem, na razie ktos co rusz przychodzi sie starzyc pod tytulem ” dlaczego on z nami jeszcze nie mowil?”, bo jasnie panstwo sa przyzwyczajeni do tego, zeby szef wiedzial jak sie nazywa ich kot i dlaczego dzis maja dobry humor.
Moj szef natomiast podejmuje kolejna probe przekonania mnie, zebym jednak zostala w Pradze. Wieczorem dostalam smsa, ze mam rano przyleciec jak na skrzydlach, bo ma dla mnie absolutnie fantastyczna propozycje.
Prawda jest taka, ze uwielbiam pracowac. Bardzo sie ciesze, ze mnie w pracy szanuja i chca. Jedyny problem w tym, ze nie mam zadnej pewnosci, ze uda mi sie jeszcze wyprodukowac drugie dziecko wiec mam nieodparta potrzebe przebywania z moja dziewczynka kazda mozliwa sekunde. Bo mam to jedno dziecinstwo do przezycia, obcalowania, wytulenia. No przesadzam. Chodzi do przedszkola i lubie jak wypadna z tatusiem na spacer. Ale tak ogolnie to nie wiem czy mi sie chce latac do Pragi i zostawic ja w Wawie skoro ja tak strasznie strasznie bardzo kocham. Choc z drugiej strony zawsze sie da wymyslec warunki, ktore by mi daly wiecej czasu (piatki wolne?).
Wracajac do dni niedawnych. Swieta byly cudne. Namielismy sie z rodzina Siostruni, dzieci sie wyzajmowaly Gosia. Gosia sie nabawila ze swoimi starszymi idolami. U rodzicow Boskiego tez bylo fajnie. Nie bylo Szwajcara (meza siostry Boskiego , ktorej tez nie bylo) wiec nie bylo powodow do stresow.
Sylwester – cudny! Pierwszy raz od roku 2008 nie spedzilismy go z Boskim na klotniach. Bylo milo, przyjemnie spacerowo, sushiowo (sama produkowalam) i po prostu fajnie.
Rok 2014 bedzie pewnie nie lekki, ale dobry. Taki po prostu. Ja, w kazdym razie, bede szczesliwa. Czego i wam zyczymy.
Tam, gdzie jestem 