SHANTARAM

Autor: Gregory David Roberts

Nie bylo mnie, bo czytalam.

Shantaram jest bardzo wyciagajaca, napisana barwnym jezykiem, niezle przetlumaczona ksiazka.

Co sie bedziemy oszukiwac, czyta sie swietnie. Albo nie, pierwszych 40 stron nie wiedzialam czym sie wszyscy zachwycaja, kojenych 400 lecialam jak burza z zachwytem, tyle sie dzialo a na konec 350 ostatnich stopniowo zaczynalo nuzyc.

Autor niewatpliwie potrafi pisac. Nawet gdyby w rzeczywistosci przydarzyla mu sie 1/3 opisanych przygod, to i tak mialby ultra ciekawe zycie. Zwrotow akcji, wymiarow, postaci jest taka ilosc, ze pod koniec nie chcialo mi sie tego wszystkiego pamietac.
Mysle, ze gdyby ksiazka zamiast 800 stron miala 600 bylaby jeszcze lepsza. Czasem za malo zostaje pola do wyobrazni, wole sama sobie wyobrazic kolor oczu, albo chociaz guzikow plaszcza! Krotko mowiac kiedy po raz kolejny zabili go i uciekl, ucieszylam sie, ze to jednak konec.

Czytalam troche recenzji Shantaram, niektorzy pisza, ze to grafomanstwo. Mno. Fakt, ze czasem autor troche sie zakreca w pseudointelektualnych, “filozoficznych” opisach. Z drugiej strony? Ja tam wole jak ksiazka ma o krok blizej do harlekina niz do Orhana Pamuka, ktory jest nosicielem nagrody Nobla a jego ksiazki mnie tak nudza, ze mam ochote walic glowa o sciane.

Siostrunia pytala sie czy chce druga czesc Shantaram? Chce, ale na nastepne urodziny, musze odpoczac. Styl Robertsa jest jednak dosyc specyficzny, gesty od slow i opisow, przekapujacy zdarzeniami, a ja wlasnie skonczylam jego 800 stronnicowa ksiazke. Uwielbiam wszystko co napisze Grisham, ale i tak wiecej niz 2-3 jego powiesci jedna po drugiej nie mam ochoty czytac. Shantaram wystarczy za 2-3 ksiazki.

Mozna lubic bita smietane, ale na czwarty litr z przyjemnoscia pare miesiecy poczekam.